Metoda integracji sensorycznej
Powstała w latach 70-tych XX wieku w Stanach Zjednoczonych. Jej autorką jest dr Jean Ayers – psycholog kliniczny, terapeutka zajęciowa.
Integracja sensoryczna to proces neurologiczny organizujący wrażenia płynące ze wszystkich zmysłów w taki sposób by mogły być użyte do celowego działania.
Odpowiednio właściwa integracja sensoryczna jest podstawą do prawidłowego rozwoju ruchowego, uczenia się i zachowania. Koordynacja ruchowa, planowanie ruchu, percepcja słuchowa czy wzrokowa, mowa, czytanie, pisanie czy liczenie to wysoce skomplikowane procesy które są zależne od procesów integracyjnych dokonujących się w ośrodkowym układzie nerwowym.
Terapia integracji sensorycznej może być prowadzona po wcześniejszych kompleksowych badaniach prowadzonych przez certyfikowanych terapeutów metody integracji sensorycznej.
Głównym zadaniem tej terapii jest dostarczenie kontrolowanej ilości bodźców sensorycznych w szczególności przedsionkowych, proprioceptywnych i dotykowych w taki sposób, że dziecko spontanicznie będzie formułowało reakcje adaptacyjne poprawiające integracje tych bodźców (Ayers 1991).
Terapia integracji sensorycznej ma postać „naukowej zabawy” w której dziecko chętnie uczestniczy i ma przekonanie, że kreuje zajęcia wspólnie z terapeutą. Poprzez odpowiednie stosowanie poziomu ćwiczeń do możliwości dziecka (nie mogą być zbyt łatwe ani zbyt trudne), tak aby były „wyzwaniem” dla uczestnika terapii mamy wpływ na poprawę w organizacji ośrodkowego układu nerwowego i najlepszą stymulację dla mózgu.
Terapia integracji sensorycznej odbywa się w sali gimnastycznej lub dużym pomieszczeniu specjalnie do tego przystosowanym i wyposażonym w odpowiednie przyrządy.
W przyjaznym i bezpiecznym otoczeniu dziecko pod okiem terapeuty uczy się w sposób efektywny automatycznie przetwarzać i wykorzystywać wrażenia sensoryczne.